Łubin wąskolistny Bolero

Produkty Łubin Łubin wąskolistny Bolero

Łubin wąskolistny Bolero

Cechy szczególne łubinu wąskolistnego Bolero

Bardzo wysoki (najwyższy!) potencjał plonowania, nawet do 39,4 dt/ha.
Stabilne i wysokie plonowanie na przestrzeni lat.
Nasiona grube z bardzo dobrym wyrównaniem, o najwyższej MTN, wśród wszystkich słodkich odmian łubinu wąskolistnego.

Pozostałe informacje

• Jedna z najsłodszych odmian o niskiej zawartości alkaloidów.
• Odmiana tradycyjna, rozgałęziająca się.
• Typ ogólnoużytkowy, rośliny średniej wysokości, o średnim terminie kwitnienia i dojrzewania.
• Kwiaty koloru niebieskiego, nasiona szare.
• Wysoka wartość żywieniowa dzięki dobrym parametrom jakościowym nasion.
• Wysoka odporność na wyleganie po zakończeniu kwitnienia.
• Bardzo niski udział roślin zielonych przed zbiorem – łatwiejszy zbiór!
• Bardzo wysoka równomierność dojrzewania i podwyższona odporność na pękanie strąków.
• Wysoka odporność na antraknozę w fazie zawiązywania i dojrzewania strąków.
• Odmiana zalecana na terenie całego kraju.

Cechy użytkowo-rolnicze:

typ odmiany

słodki

barwa kwiatów

niebieskie

wysokość roślin

55 cm

odporność na wyleganie po kwitnieniu

7,6 wysoka

zawartość białka

29,2% s.m.

zawartość alkaloidów

0,018% s.m.

zawartość tłuszczu surowego

6,8% s.m.

zawartość włókna surowego

15,5% s.m.

równomierność dojrzewania

8,2

wymagania glebowe

niskie

MTN

148 g

obsada nasion (szt./m²)

90-100 szt.

Odporność na choroby wg COBORU:

furazyjne więdniecie

7,1 b. wysoka

antraknoza - faza zawiązywania strąków

8,2 wysoka

antraknoza - faza dojrzewania strąków

7,8 wysoka

Warunki glebowe	Łubin wąskolistny najlepiej uprawiać na glebach lekkich i średnich w dobrej kulturze, lekko kwaśnych; klasa bonitacyjna IV lub V. Nieodpowiednie są gleby ciężkie, zlewne, zasadowe lub silnie kwaśne (pH poniżej 4,5) oraz gleby próchniczne, rędziny, zlewne gliny oraz mursze o wysokim lustrze wody.
Miejsce w płodozmianie	Właściwym przedplonem są rośliny zbożowe. Łubin wąskolistny należy uprawiać w 3 roku po oborniku, nie częściej niż co 4 lata.
Nawożenie	Nawożenie w zależności od zasobności gleby: P₂O₅ – 50–70 kg/ha, K₂O – 80–100 kg/ha. Nie ma konieczności nawożenia azotem.
Siew	Powinien być możliwie wczesny, zazwyczaj optymalny termin jest pomiędzy 20 marca a 10 kwietnia. Uprawy na zielonkę w opóźnionym terminie – w połowie kwietnia. Łubin wąskolistny wytrzymuje przymrozki do około –5°C. Zalecana głębokość siewu 3–4 cm. Łubin wąskolistny kiełkuje epigeicznie – wyciąga liścienie na powierzchnię gleby – dlatego jest wrażliwy na zaskorupienie gleby i wymaga płytszego przykrycia. Rozstawa rzędów 12,5–15 cm. Obsada roślin 90–100 szt./m² dla form tradycyjnych, 110–120 dla form samokończących wegetację (nierozgałęzione). W przypadku uprawy na zieloną masę również warto zwiększyć normę wysiewu o 15–20%. Ilość wysiewu w zależności od MTN około 140–170 kg/ha dla form tradycyjnych, dla samokończących 160–200 kg/ha. Szczepienie nasion bakteriami nitryfikującymi (Rhizobium sp., Bradyrhizobium sp. – tzw. nitragina lub nitraza) bezpośrednio przed siewem – szczególnie na glebach, gdzie dawno nie uprawiano łubinu (10 lat lub dłużej). Należy pamiętać, że obsada i ilość wysiewu zależy od rodzaju gleby, przedplonu, wysokości oczekiwanego plonu, a także parametrów nasiona (MTN, kiełkowanie). Dokładną ilość wysiewu można obliczyć przy użyciu kalkulatora, który znajduje się na naszej stronie.
Ochrona roślin	W przypadku częstej uprawy na tym samym stanowisku zaleca się zaprawianie właściwą zaprawą nasienną. Stosowanie insektycydów oraz herbicydów według zaleceń IOR. W warunkach pogodowych sprzyjających rozwojowi antraknozy (wysoka wilgotność powietrza, wysoka temperatura, brak wiatru) zaleca się stosować zabiegi profilaktyczne właściwymi fungicydami według zaleceń IOR, zwłaszcza jeśli wystąpiły pierwsze objawy porażenia.
Zbiór	Kombajnem, po zbrunatnieniu strąków i zżółknięciu łodyg, przy wilgotności 14–15%. Zbyt niska wilgotność podczas omłotu powoduje pękanie nasion i mikrouszkodzenia w ich wnętrzu, powoduje również osypywanie się strąków przed kombajnem. Zbyt wysoka wilgotność powoduje wzrost liczby strąków nie wymłóconych i zmiażdżonych. Wilgotność w ciągu dnia jest zmienna, dlatego podczas omłotu dużych plantacji należy śledzić jej zmiany i dostosowywać na bieżąco ustawienia młocarni w kombajnie – młocarnia bardziej skręcona przy większej wilgotności. Motowidło na niskich obrotach i niewysunięte do przodu, kosa dobrze naostrzona. Plantację wtórnie zachwaszczoną lub nierównomiernie dojrzewającą desykujemy, gdy przynajmniej połowa strąków zbrunatnieje i po około 7 dniach przystępujemy do zbioru. Desykacja osłabia energię kiełkowania nasion, dlatego nie należy jej wykonywać bez wyraźnej konieczności. Po zbiorze, w razie potrzeby, dosuszyć nasiona zimnym lub lekko podgrzanym powietrzem. Podwyższona wilgotność umożliwia wtórny rozwój grzybów i spadek energii kiełkowania. Obniżona siła kiełkowania może być również efektem mikrouszkodzeń powstałych podczas omłotu i magazynowania, dlatego z materiałem siewnym należy się obchodzić bardzo ostrożnie. W magazynowaniu i przerobie należy unikać przesypywania nasion z dużej wysokości, na twarde podłoże.