Kulig to wczesna odmiana łubinu białego o tradycyjnym typie wzrostu. Plonuje wysoko i stabilnie, co zostało potwierdzone w badaniach rejestrowych (w COBORU 111% wzorca). Dzięki wysokiej zawartości białka w nasionach plon białka ogólnego możliwy do osiągnięcia z hektara wynosi do 15 dt. Taki poziom białka, w połączeniu z bardzo niską zawartość alkaloidów, gwarantuje bardzo dobre walory paszowe. Kulig ma białe nasiona i kwitnie na biało. Strąki nie pękają, co ułatwia zbiór. Rośliny są średniej wysokości, z bardzo dużą odpornością na wyleganie. Kulig jest także bardzo odporny na więdnięcie fuzaryjne i antraknozę. Stosunkowo niska masa tysiąca nasion obniża koszt siewu. Odmiana jest zalecana do uprawy na terenie całego kraju.
Cechy szczególne łubinu białego Kulig
- Wysoki i stabilny poziom plonowania, potwierdzony w badaniach rejestrowych – 111% wzorca COBORU.
- Bardzo dobre walory paszowe – wysoki poziom białka, wysoka zawartość tłuszczu
surowego w nasionach oraz niska zawartość alkaloidów. najwyższej MTN, wśród wszystkich słodkich odmian łubinu wąskolistnego.
Pozostałe informacje
- Wczesna odmiana o tradycyjnym typie wzrostu.
- Bardzo wysoka zawartość białka w nasionach – plon białka ogólnego możliwy do osiągnięcia z hektara wynosi do 15 dt.
- Odmiana słodka – bardzo niska zawartość alkaloidów w nasionach.
- Rośliny średniej wysokości, z bardzo wysoką odpornością na wyleganie.
- Nasiona i kwiaty koloru białego.
- Niepękające strąki – łatwy zbiór i niwelowanie straty plonu.
- Bardzo wysoka odporność na więdnięcie fuzaryjne i antraknozę.
- Stosunkowo niska MTN – obniżony kosztsiewu.
- Odmiana zalecana do uprawy na terenie całego kraju.
Agrotechnika łubinu białego Kulig
Warunki glebowe
Łubin biały najlepiej uprawiać na dobrych i średnich glebach kl. IIIa – IVb, w dobrej kulturze, lekko kwaśnych lub obojętnych (pH > 5,5). Łubin biały nie toleruje gleb podmokłych, a także bardzo słabych.
Miejsce w płodozmianie
Najlepszym stanowiskiem dla łubinu białego jest miejsce po zbożach, w 3–4 roku po oborniku, nie częściej niż 4–5 lat po sobie.
Nawożenie
- fosforem – 50–70 kg P2O5/ha,
- potasem – 70–90 kg K2O/ha.
Siew
Przygotowując stanowisko po zbiorze przedplonu należy wykonać koniecznie uprawki pożniwne oraz orkę przedzimową. Wiosną przy pracach polowych należy uwzględnić poziom uwilgocenia gleby. Termin siewu powinien być możliwie najwcześniejszy, dostosowany optymalnie dla danego regionu. Najkorzystniejszy termin siewu przypada między 20 marca, a 10 kwietnia. Zalecana głębokość 3–4 cm, rozstaw rzędów 12,5–15 cm. Zaleca się szczepienie nasion bakteriami nitryfikującymi (Rhizobium sp., Bradyrhizobium sp. – tzw. nitragina lub nitraza) bezpośrednio przed siewem – szczególnie na glebach, gdzie dawno nie uprawiano łubinu (10 lat lub dłużej). Należy pamiętać, że obsada i ilość wysiewu zależy od rodzaju gleby, przedplonu, wysokości oczekiwanego plonu, a także parametrów nasiona (MTN, kiełkowanie). Norma wysiewu wynosi około 200 kg/ha. Należy ją tak dostosować, w zależności od MTN, tak aby obsada roślin wynosiła około 80 szt./m2.
Dokładną ilość wysiewu można obliczyć przy użyciu kalkulatora, który znajduje się na naszej stronie.
Ochrona roślin
Stosowanie insektycydów oraz herbicydów według zaleceń IOR. Zastosowanie insektycydu jest konieczne, jeżeli pojawią się oprzędziki – charakterystycznym objawem są tzw. „wżery zatokowe” na liściach roślin. Szczególnej uwagi wymaga ochrona przed antraknozą. Należy obserwować, czy wystąpiły pierwsze objawy porażenia lub wykonać profilaktyczny zabieg fungicydem (według zaleceń IOR). Zabiegi profilaktyczne są zalecane, jeżeli wystąpią warunki pogodowe bardzo sprzyjające rozwojowi antraknozy, czyli opady deszczu i wysoka wilgotność powietrza, brak wiatru. Najczęściej zdarza się to na przełomie maja i czerwca, jednak jest możliwe porażenie w innych terminach, jeśli wystąpią wyjątkowo obfite i długotrwałe opady deszczu – wiosną lub latem.
Zbiór
Kombajnem, po zbrunatnieniu strąków i zżółknięciu łodyg, przy wilgotności 14–15%. Zbyt niska wilgotność podczas omłotu powoduje pękanie nasion i mikrouszkodzenia w ich wnętrzu, powoduje również osypywanie się strąków przed kombajnem. Zbyt wysoka wilgotność powoduje wzrost liczby strąków niewymłóconych i zmiażdżonych. Wilgotność w ciągu dnia jest zmienna, dlatego podczas omłotu dużych plantacji należy śledzić jej zmiany i dostosowywać na bieżąco ustawienia młocarni w kombajnie – młocarnia bardziej skręcona przy większej wilgotności. Motowidło na niskich obrotach i niewysunięte do przodu, kosa dobrze naostrzona. Plantację wtórnie zachwaszczoną lub nierównomiernie dojrzewającą desykujemy, gdy przynajmniej połowa strąków zbrunatnieje i po około 7 dniach przystępujemy do zbioru. Desykacja osłabia energię kiełkowania nasion, dlatego nie należy jej wykonywać bez wyraźnej konieczności. Po zbiorze, w razie potrzeby, dosuszyć nasiona zimnym lub lekko podgrzanym powietrzem. Podwyższona wilgotność umożliwia wtórny rozwój grzybów i spadek energii kiełkowania. Obniżona siła kiełkowania może być również efektem mikrouszkodzeń powstałych podczas omłotu i magazynowania, dlatego z materiałem siewnym należy się obchodzić bardzo ostrożnie. W magazynowaniu i przerobie należy unikać przesypywania nasion z dużej wysokości, na twarde podłoże.
