Łubin żółty Mister - PHR

Produkty Łubin Łubin żółty Mister

Łubin żółty Mister

Cechy szczególne łubinu żółtego Mister

Najwyższa na rynku zawartość tłuszczu surowego w nasionach.
Najbardziej równomiernie dojrzewająca odmiana.

Pozostałe informacje

Rośliny o średniej wysokości, średnim terminie kwitnienia i dojrzewania.
Kwiaty ciemnożółte i nakrapiane nasiona.
Bardzo niski udział roślin zielonych przed zbiorem.
Świetnie, równomierne dojrzewanie ułatwiające zbiór podczas żniw.
Odmiana wczesna, mało wrażliwa na opóźnienie siewu.
Dobra odporności na wyleganie po kwitnieniu.
Odmiana odporna na suszę co daje bezpieczeństwo uprawy.
Wysoki i stabilny poziom plonowania.
Dobre parametry żywieniowe – zawartość białka i niski udział alkaloidów.
Zalecana do uprawy na terenie całego kraju.

Cechy użytkowo-rolnicze:

typ odmiany

słodki

barwa kwiatów

żółte

wysokość roślin

64 cm

odporność na wyleganie po kwitnieniu

7,5 dobra

zawartość białka

42,5% s.m.

zawartość alkaloidów

0,013% s.m.

zawartość tłuszczu surowego

6,5% s.m.

zawartość włókna surowego

16% s.m.

równomierność dojrzewania

8,2

wymagania glebowe

niskie

MTN

135 g

obsada nasion (szt./m²)

90-100 szt.

Odporność na choroby wg COBORU:

fuzaryjne więdnięcie łubinu

7,9 wysoka

antraknoza - faza zawiązywania strąków

8,1 wysoka

antraknoza - faza dojrzewania strąków

7,6 wysoka

Dane
adresowe

Poznańska Hodowla Roślin Sp. z o.o.

ul. Kasztanowa 5, 63-004 Tulce

Sąd Rejonowy w Poznaniu
Nowe Miasto i Wilda
IX Wydział Gospodarczy
KRS: 0000039691
NIP: 786-10-00-583
Kapitał zakładowy: 16.153.000,00 PLN

Sprzedaż i marketing:
tel. 61 872 79 64
e-mail: phr@phr.pl

© 2022 PHR Sp. z o.o.

Formularz
kontaktowy

Agrotechniczne warunki uprawy

Warunki glebowe	Łubin żółty uprawia się na najsłabszych glebach klasy bonitacyjnej V i VI. Można również uprawiać na glebach klasy IV, szczególnie na nasiona, jednak muszą to być gleby w dobrej kulturze i nie mogą być podmokłe. Nieodpowiednie są gleby ciężkie, o zasadowym lub mocno kwaśnym odczynie (pH poniżej 4,5), a także gleby próchniczne, rędziny, zlewne gliny oraz mursze o wysokim lustrze wody.
Miejsce w płodozmianie	Właściwym przedplonem dla łubinu żółtego są rośliny zbożowe. Należy go uprawiać w 3 roku po oborniku, nie częściej niż co 4 lata.
Nawożenie	Nawożenie w zależności od zasobności gleby: P₂O₅ – 50–70 kg/ha, K₂O – 80–100 kg/ha. Nie ma konieczności nawożenia azotem.
Siew	Powinien być możliwie wczesny, zazwyczaj optymalny termin przypada pomiędzy 20 marca a 10 kwietnia. W przypadku uprawy na zielonkę w opóźnionym terminie – w połowie kwietnia. Łubin żółty wytrzymuje przymrozki do około –7°C. Głębokość siewu około 3 cm. Łubin żółty kiełkuje epigeicznie – wyciąga liścienie na powierzchnię gleby – dlatego jest wrażliwy na zaskorupienie gleby i wymaga płytszego przykrycia. Rozstawa rzędów 12,5 do 15,0 cm. Obsada roślin 90–100 szt. m² dla form tradycyjnych. W przypadku uprawy na zieloną masę również warto zwiększyć normę wysiewu o 15–20%. Ilość wysiewu: w zależności od MTN około 130–150 kg/ha dla form tradycyjnych. Należy się upewnić, że materiał siewny pochodzi z plantacji nasiennych wolnych od antraknozy, ponieważ nasiona z plantacji porażonych powodują rozprzestrzenianie się choroby w kolejnym sezonie wegetacyjnym. Szczepienie nasion bakteriami nitryfikującymi (Rhizobium sp., Bradyrhizobium sp. – tzw. nitragina lub nitraza) bezpośrednio przed siewem – szczególnie na glebach, gdzie dawno nie uprawiano łubinu (10 lat lub dłużej). Należy pamiętać, że obsada i ilość wysiewu zależy od rodzaju gleby, przedplonu, wysokości oczekiwanego plonu, a także parametrów nasion (MTN, kiełkowanie). Dokładną ilość wysiewu można obliczyć przy użyciu kalkulatora, który znajduje się na naszej stronie.
Ochrona roślin	W przypadku częstej uprawy na tym samym stanowisku zaleca się zaprawianie właściwą zaprawą nasienną. Stosowanie insektycydów oraz herbicydów według zaleceń IOR. W warunkach pogodowych sprzyjających rozwojowi antraknozy (wysoka wilgotność powietrza, wysoka temperatura, brak wiatru) zaleca się stosować zabiegi profilaktyczne właściwymi fungicydami według zaleceń IOR, zwłaszcza jeśli wystąpiły pierwsze objawy porażenia.
Zbiór	Kombajnem, po zbrunatnieniu strąków i zżółknięciu łodyg, przy wilgotności nasion 14–15%. Zbyt niska wilgotność podczas omłotu powoduje pękanie nasion i mikrouszkodzenia w ich wnętrzu, powoduje również osypywanie się strąków przed kombajnem. Zbyt wysoka wilgotność powoduje wzrost liczby strąków nie wymłóconych i zmiażdżonych. Wilgotność w ciągu dnia jest zmienna, dlatego podczas omłotu dużych plantacji należy śledzić jej zmiany i dostosowywać na bieżąco ustawienia młocarni w kombajnie – młocarnia bardziej skręcona przy większej wilgotności. Motowidło na niskich obrotach i nie wysunięte do przodu, kosa dobrze naostrzona. Plantację wtórnie zachwaszczoną lub nierównomiernie dojrzewającą należy poddać zabiegowi desykacji, gdy przynajmniej połowa strąków zbrunatnieje i po około 7 dniach przystąpić do zbioru. Desykacja osłabia energię kiełkowania nasion, dlatego nie należy jej wykonywać bez wyraźnej konieczności. Po zbiorze, w razie potrzeby, należy dosuszyć nasiona zimnym lub lekko podgrzanym powietrzem. Podwyższona wilgotność umożliwia wtórny rozwój grzybów i spadek energii kiełkowania. Obniżona siła kiełkowania może być również efektem mikrouszkodzeń powstałych podczas omłotu i magazynowania, dlatego z materiałem siewnym należy się obchodzić bardzo ostrożnie. W magazynowaniu i przerobie należy unikać przesypywania nasion z dużej wysokości, na twarde podłoże.