Stanowisko i miejsce w płodozmianie | Łubin żółty uprawia się na najsłabszych glebach klasy bonitacyjnej V i VI. Można również uprawiać na glebach klasy IV, szczególnie na nasiona, jednak muszą to być gleby w dobrej kulturze i nie mogą być podmokłe. Nieodpowiednie są gleby ciężkie, o zasadowym lub mocno kwaśnym odczynie (pH poniżej 4,5), a także gleby próchniczne, rędziny, zlewne gliny oraz mursze o wysokim lustrze wody. Należy uprawiać w 3 roku po oborniku, nie częściej niż co 4 lata. Właściwym przedplonem są rośliny zbożowe. Łubin żółty preferuje gleby o odczynie słabo kwaśnym. |
Nawożenie | Nawożenie w zależności od zasobności gleby: P2O5 – 50–70 kg/ha, K2O – 80–100 kg/ha. Nie ma konieczności nawożenia azotem. |
Siew | Powinien być możliwie wczesny, zazwyczaj optymalny termin przypada pomiędzy 20 marca a 10 kwietnia. W przypadku uprawy na zielonkę w opóźnionym terminie – w połowie kwietnia; łubin żółty wytrzymuje przymrozki do około –7°C. Głębokość siewu około 3 cm. Łubin żółty kiełkuje epigenicznie – wyciąga liścienie na powierzchnię gleby – dlatego jest wrażliwy na zaskorupienie gleby i wymaga płytszego przykrycia. Rozstawa rzędów 12,5 do 15,0 cm. Obsada roślin 90–100 szt./m dla form tradycyjnych, 110–120 dla form samokończących wegetację (nierozgałęzione); w przypadku uprawy na zieloną masę również warto zwiększyć normę wysiewu o 15–20%. Ilość wysiewu: w zależności od MTN około 130–150 kg/ha dla form tradycyjnych, dla samokończących 150–180 kg/ha. Należy się upewnić, że materiał siewny pochodzi z plantacji nasiennych wolnych od antraknozy, ponieważ nasiona z plantacji porażonych powodują rozprzestrzenianie się choroby w kolejnym sezonie wegetacyjnym. Szczepienie nasion bakteriami nitryfikującymi (Rhizobium sp., Bradyrhizobium sp. – tzw. nitragina lub nitraza) bezpośrednio przed siewem – szczególnie na glebach, gdzie dawno nie uprawiano łubinu (10 lat lub dłużej). Należy pamiętać, że obsada i ilość wysiewu zależy od rodzaju gleby, przedplonu, wysokości oczekiwanego plonu, a także parametrów ziarna (MTN, kiełkowanie) |
Ochrona roślin | W przypadku częstej uprawy na tym samym stanowisku zaleca się zaprawianie właściwą zaprawą nasienną. Stosowanie insektycydów oraz herbicydów według zaleceń IOR. W warunkach pogodowych sprzyjających rozwojowi antraknozy (wysoka wilgotność powietrza, wysoka temperatura, brak wiatru) zaleca się stosować zabiegi profilaktyczne właściwymi fungicydami według zaleceń IOR, zwłaszcza jeśli wystąpiły pierwsze objawy porażenia. |
Zbiór | Kombajnem, po zbrunatnieniu strąków i zżółknięciu łodyg, przy wilgotności nasion 14–15%. Zbyt niska wilgotność podczas omłotu powoduje pękanie nasion i mikrouszkodzenia w ich wnętrzu, powoduje również osypywanie się strąków przed kombajnem. Zbyt wysoka wilgotność powoduje wzrost liczby strąków nie wymłóconych i zmiażdżonych. Wilgotność w ciągu dnia jest zmienna, dlatego podczas omłotu dużych plantacji należy śledzić jej zmiany i dostosowywać na bieżąco ustawienia młocarni w kombajnie – młocarnia bardziej skręcona przy większej wilgotności. Motowidło na niskich obrotach i nie wysunięte do przodu, kosa dobrze naostrzona. Plantację wtórnie zachwaszczoną lub nierównomiernie dojrzewającą desykujemy, gdy przynajmniej połowa strąków zbrunatnieje, i po około 7 dniach przystępujemy do zbioru. Desykacja osłabia energię kiełkowania nasion, dlatego nie należy jej wykonywać bez wyraźnej konieczności. Po zbiorze, w razie potrzeby, dosuszyć nasiona zimnym, lub lekko podgrzanym powietrzem. Podwyższona wilgotność umożliwia wtórny rozwój grzybów i spadek energii kiełkowania. Obniżona siła kiełkowania może być również efektem mikrouszkodzeń powstałych podczas omłotu i magazynowania, dlatego z materiałem siewnym należy się obchodzić bardzo ostrożnie. W magazynowaniu i przerobie należy unikać przesypywania nasion z dużej wysokości, na twarde podłoże. |