Łubin żółty Goldeneye

Produkty Łubin żółty i wąskolistny Łubin żółty Goldeneye

Łubin żółty Goldeneye

Płodozmian i stanowisko

Łubin żółty osiąga najlepsze wyniki przy uprawie na glebach klasy V i VI. Goldeneye źle radzi sobie na glebach ciężkich oraz na takich gdzie pH wskazuje mniej niż 4,5. Najwłaściwszym przedplonem dla łubinu żółtego są zboża. Łubin żółty należy uprawiać w 3 roku po oborniku, nie częściej niż co 4 lata.

Nawożenie

Łubin nie ma dużych wymagań co do nawożenia gdyż nie ma konieczności stosowania azotu. Pozostałe składniki należy dostarczyć w zależności o zasobności gleby:

– fosfor P2O5 – 50–70 kg/ha,

– potas K2O – 80–100 kg/ha.

Siew

Optymalny termin siewu łubiny przypada w terminie pomiędzy 20 marca a 10 kwietnia. Należy opóźnić siew jeśli łubin żółty ma być przeznaczony na zielonkę. Goldeneye jest odporny na niskie temperatury, nawet do –7°C. Optymalna głębokość siewu wynosi 3 cm, ze względu na dużą wrażliwość na zaskorupienie gleby wymagane jest płytsze przykrycie. Zalecane jest aby rozstawa rzędów wynosił od 12,5 do 15,0 cm. Dla form tradycyjnych obsada roślin na m2 to: 90–100 szt, dla form samokończących wegetację 110-120 szt. Normę wysiewu należy wyliczyć w opariu o parametry danej partii, natomiast średnio wychodzi około 130–150 kg/ha dla form tradycyjnych, dla samokończących 150–180 kg/ha. Na stanowiskach, na których łubin był dawno nie uprawiany zaleca się szczepienie nasion bakteriami nitryfikującymi(Rhizobium sp., Bradyrhizobium sp. – tzw. nitragina lub nitraza) bezpośrednio przed siewem.

Zbiór

Kombajnem, po zbrunatnieniu strąków i zżółknięciu łodyg, przy wilgotności nasion 14–15%. Zbyt niska wilgotność podczas omłotu powoduje pękanie nasion i mikrouszkodzenia w ich wnętrzu, powoduje również osypywanie się strąków przed kombajnem. Zbyt wysoka wilgotność powoduje wzrost liczby strąków nie wymłóconych i zmiażdżonych. Wilgotność w ciągu dnia jest zmienna, dlatego podczas omłotu dużych plantacji należy śledzić jej zmiany i dostosowywać na bieżąco ustawienia młocarni w kombajnie – młocarnia bardziej skręcona przy większej wilgotności. Motowidło na niskich obrotach i nie wysunięte do przodu, kosa dobrze naostrzona. Plantację wtórnie zachwaszczoną lub nierównomiernie dojrzewającą desykujemy, gdy przynajmniej połowa strąków zbrunatnieje, i po około 7 dniach przystępujemy do zbioru. Desykacja osłabia energię kiełkowania nasion, dlatego nie należy jej wykonywać bez wyraźnej konieczności. Po zbiorze, w razie potrzeby, dosuszyć nasiona zimnym, lub lekko podgrzanym powietrzem. Podwyższona wilgotność umożliwia wtórny rozwój grzybów i spadek energii kiełkowania. Obniżona siła kiełkowania może być również efektem mikrouszkodzeń powstałych podczas omłotu i magazynowania, dlatego z materiałem siewnym należy się obchodzić bardzo ostrożnie. W magazynowaniu i przerobie należy unikać przesypywania nasion z dużej wysokości, na twarde podłoże.

Informacje

Rośliny średniej wysokości, o wczesnym terminie kwitnienia, średnim terminie dojrzewania oraz średniej MTN. Kwiaty koloru pomarańczowożółtego oraz białoczarne nasiona.
Odmiana zarejestrowana w 2019 r.
Łubin Goldeneye posiada bardzo wysoki potencjał plonowania (do 112% wzorca w badaniach COBORU).
Rośliny o wysokiej odporności na typowe dla łubinów choroby, takie jak fuzaryjne więdnięcie łubinu i antraknoza.
Słodkie pozbawione graminy nasiona, których zawartość alkaloidów została obniżona do 0,011%.
Wysoka wartość żywieniowa (43,1% białka).
Odmiana polecana do uprawy na terenie całego kraju.

Cechy użytkowo- rolnicze:

barwa kwiatów

żółte

wysokość roślin

66 cm

zawartość białka

43,1% s.m.

zawartość alkaloidów

0,009% s.m.

MTN

ok. 135 g

Odporność na choroby wg COBORU:

odporność na wyleganie

7,2 wysoka

fuzaryjne więdnięcie łubinu

b.d.

antraknoza

7,3 wysoka

Stanowisko i miejsce w płodozmianie	Łubin żółty uprawia się na najsłabszych glebach klasy bonitacyjnej V i VI. Można również uprawiać na glebach klasy IV, szczególnie na nasiona, jednak muszą to być gleby w dobrej kulturze i nie mogą być podmokłe. Nieodpowiednie są gleby ciężkie, o zasadowym lub mocno kwaśnym odczynie (pH poniżej 4,5), a także gleby próchniczne, rędziny, zlewne gliny oraz mursze o wysokim lustrze wody. Należy uprawiać w 3 roku po oborniku, nie częściej niż co 4 lata. Właściwym przedplonem są rośliny zbożowe. Łubin żółty preferuje gleby o odczynie słabo kwaśnym.
Nawożenie	Nawożenie w zależności od zasobności gleby: P₂O₅ – 50–70 kg/ha, K₂O – 80–100 kg/ha. Nie ma konieczności nawożenia azotem.
Siew	Powinien być możliwie wczesny, zazwyczaj optymalny termin przypada pomiędzy 20 marca a 10 kwietnia. W przypadku uprawy na zielonkę w opóźnionym terminie – w połowie kwietnia; łubin żółty wytrzymuje przymrozki do około –7°C. Głębokość siewu około 3 cm. Łubin żółty kiełkuje epigeicznie – wyciąga liścienie na powierzchnię gleby – dlatego jest wrażliwy na zaskorupienie gleby i wymaga płytszego przykrycia. Rozstawa rzędów 12,5 do 15,0 cm. Obsada roślin 90–100 szt./m dla form tradycyjnych, 110–120 dla form samokończących wegetację (nierozgałęzione); w przypadku uprawy na zieloną masę również warto zwiększyć normę wysiewu o 15–20%. Ilość wysiewu: w zależności od MTN około 130–150 kg/ha dla form tradycyjnych, dla samokończących 150–180 kg/ha. Należy się upewnić, że materiał siewny pochodzi z plantacji nasiennych wolnych od antraknozy, ponieważ nasiona z plantacji porażonych powodują rozprzestrzenianie się choroby w kolejnym sezonie wegetacyjnym. Szczepienie nasion bakteriami nitryfikującymi (Rhizobium sp., Bradyrhizobium sp. – tzw. nitragina lub nitraza) bezpośrednio przed siewem – szczególnie na glebach, gdzie dawno nie uprawiano łubinu (10 lat lub dłużej). Należy pamiętać, że obsada i ilość wysiewu zależy od rodzaju gleby, przedplonu, wysokości oczekiwanego plonu, a także parametrów nasiona (MTN, kiełkowanie).
Ochrona roślin	W przypadku częstej uprawy na tym samym stanowisku zaleca się zaprawianie właściwą zaprawą nasienną. Stosowanie insektycydów oraz herbicydów według zaleceń IOR. W warunkach pogodowych sprzyjających rozwojowi antraknozy (wysoka wilgotność powietrza, wysoka temperatura, brak wiatru) zaleca się stosować zabiegi profilaktyczne właściwymi fungicydami według zaleceń IOR, zwłaszcza jeśli wystąpiły pierwsze objawy porażenia
Zbiór	Kombajnem, po zbrunatnieniu strąków i zżółknięciu łodyg, przy wilgotności nasion 14–15%. Zbyt niska wilgotność podczas omłotu powoduje pękanie nasion i mikrouszkodzenia w ich wnętrzu, powoduje również osypywanie się strąków przed kombajnem. Zbyt wysoka wilgotność powoduje wzrost liczby strąków nie wymłóconych i zmiażdżonych. Wilgotność w ciągu dnia jest zmienna, dlatego podczas omłotu dużych plantacji należy śledzić jej zmiany i dostosowywać na bieżąco ustawienia młocarni w kombajnie – młocarnia bardziej skręcona przy większej wilgotności. Motowidło na niskich obrotach i nie wysunięte do przodu, kosa dobrze naostrzona. Plantację wtórnie zachwaszczoną lub nierównomiernie dojrzewającą desykujemy, gdy przynajmniej połowa strąków zbrunatnieje, i po około 7 dniach przystępujemy do zbioru. Desykacja osłabia energię kiełkowania nasion, dlatego nie należy jej wykonywać bez wyraźnej konieczności. Po zbiorze, w razie potrzeby, dosuszyć nasiona zimnym, lub lekko podgrzanym powietrzem. Podwyższona wilgotność umożliwia wtórny rozwój grzybów i spadek energii kiełkowania. Obniżona siła kiełkowania może być również efektem mikrouszkodzeń powstałych podczas omłotu i magazynowania, dlatego z materiałem siewnym należy się obchodzić bardzo ostrożnie. W magazynowaniu i przerobie należy unikać przesypywania nasion z dużej wysokości, na twarde podłoże.