Płodozmian i stanowisko
Łubin żółty uprawia się na najsłabszych glebach klasy bonitacyjnej V i VI. Można również uprawiać na glebach klasy IV, szczególnie na nasiona, jednak muszą to być gleby w dobrej kulturze i nie mogą być podmokłe. Nieodpowiednie są gleby ciężkie, o zasadowym lub mocno kwaśnym odczynie (pH poniżej 4,5), a także gleby próchniczne, rędziny, zlewne gliny oraz mursze o wysokim lustrze wody. Łubin żółty należy uprawiać w 3 roku po oborniku, nie częściej niż co 4 lata. Właściwym przedplonem są rośliny zbożowe. Łubin żółty preferuje gleby o odczynie słabo kwaśnym.
Nawożenie
Nawożenie w zależności od zasobności gleby: P2O5 – 50–70 kg/ha, K2O – 80–100 kg/ha. Nie ma konieczności nawożenia azotem.
Siew
Powinien być możliwie wczesny, zazwyczaj optymalny termin przypada pomiędzy 20 marca a 10 kwietnia. W przypadku uprawy na zielonkę w opóźnionym terminie– w połowie kwietnia. Łubin żółty wytrzymuje przymrozki do około –7°C. Głębokość siewu około 3 cm. Łubin żółty kiełkuje epigeicznie – wyciąga liścienie na powierzchnię gleby– dlatego jest wrażliwy na zaskorupienie gleby i wymaga płytszego przykrycia. Rozstawa rzędów 12,5 do 15,0 cm. Obsada roślin 90–100 szt./m dla form tradycyjnych, 110–120 dla form samokończących wegetację (nierozgałęzione).W przypadku uprawy na zieloną masę również warto zwiększyć normę wysiewu o 15–20%. Ilość wysiewu: w zależności od MTN około 130–150 kg/ha dla form tradycyjnych, dla samokończących 150–180 kg/ha. Należy się upewnić, że materiał siewny pochodzi z plantacji nasiennych wolnych od antraknozy, ponieważ nasiona z plantacji porażonych powodują rozprzestrzenianie się choroby w kolejnym sezonie wegetacyjnym. Szczepienie nasion bakteriami nitryfikującymi(Rhizobium sp., Bradyrhizobium sp. – tzw. nitragina lub nitraza) bezpośrednio przed siewem – szczególnie na glebach, gdzie dawno nie uprawiano łubinu (10 lat lub dłużej). Należy pamiętać, że obsada i ilość wysiewu zależy od rodzaju gleby, przedplonu, wysokości oczekiwanego plonu, a także parametrów nasiona (MTN, kiełkowanie)
Zbiór
Kombajnem, po zbrunatnieniu strąków i zżółknięciu łodyg, przy wilgotności nasion 14–15%. Zbyt niska wilgotność podczas omłotu powoduje pękanie nasion i mikrouszkodzenia w ich wnętrzu, powoduje również osypywanie się strąków przed kombajnem. Zbyt wysoka wilgotność powoduje wzrost liczby strąków nie wymłóconych i zmiażdżonych. Wilgotność w ciągu dnia jest zmienna, dlatego podczas omłotu dużych plantacji należy śledzić jej zmiany i dostosowywać na bieżąco ustawienia młocarni w kombajnie – młocarnia bardziej skręcona przy większej wilgotności. Motowidło na niskich obrotach i nie wysunięte do przodu, kosa dobrze naostrzona. Plantację wtórnie zachwaszczoną lub nierównomiernie dojrzewającą desykujemy, gdy przynajmniej połowa strąków zbrunatnieje, i po około 7 dniach przystępujemy do zbioru. Desykacja osłabia energię kiełkowania nasion, dlatego nie należy jej wykonywać bez wyraźnej konieczności. Po zbiorze, w razie potrzeby, dosuszyć nasiona zimnym, lub lekko podgrzanym powietrzem. Podwyższona wilgotność umożliwia wtórny rozwój grzybów i spadek energii kiełkowania. Obniżona siła kiełkowania może być również efektem mikrouszkodzeń powstałych podczas omłotu i magazynowania, dlatego z materiałem siewnym należy się obchodzić bardzo ostrożnie. W magazynowaniu i przerobie należy unikać przesypywania nasion z dużej wysokości, na twarde podłoże.
Informacje
- Rośliny średniej wysokości, o wczesnym terminie kwitnienia, średnim terminie dojrzewania oraz niskiej MTN. Kwiaty koloru pomarańczowożółtego i nasiona koloru białego.
- Odmiana zarejestrowana w 2019 r.
- Wysoki plon (do 20,7 dt/ha) oraz wyjątkowa zdrowotność przyczyniają się do ograniczenia kosztów związanych z jej uprawianiem.
- Drobne nasiona w połączeniu z dużą siłą kiełkowania dają mniejszą ilość wysiewu.
- Wysoka wartość żywieniowa dzięki wysokiej zawartości białka (44,1%) oraz niskiej zawartości alkaloidów w nasionach.
- Zalecana do uprawy na terenie całego kraju.
